EΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΘΥΜΑΤΟΣ...ΓΙΑΤΙ ?
«Δε μας φταίγαν’τα ουισκάκια, μπόμπα ήταν τα παγάκια
και το σκάφος έχει ρόδες τελικά...
Αλκοτέστ και τροχονόμος, δεν είναι για μας ο δρόμος.
Κατηφόρα μες στη θάλασσα αρχινά,
Alcohol, alcohol, alcohol is free»
και το σκάφος έχει ρόδες τελικά...
Αλκοτέστ και τροχονόμος, δεν είναι για μας ο δρόμος.
Κατηφόρα μες στη θάλασσα αρχινά,
Alcohol, alcohol, alcohol is free»
Στον τομέα της εγκατάλειψης θυμάτων η Ελλάδα διαπρέπει. Η ατιμωρησία και η αδιαφορία του κράτους απέναντι στο τροχαίο έγκλημα αλλά και η κουλτούρα.....
Όλα αυτά τα «απλά» νούμερα θυμάτων έχουν πρόσωπα, ονόματα, οικογένειες και φίλους... Όσοι επέζησαν, έχουν μπροστά τους εξουθενωτικά δικαστήρια και όσοι χάθηκαν για πάντα- αβοήθητοι σε ένα δρόμο- δεν έμαθαν ποτέ το όνομα του δράστη τους.
Από την άλλη πλευρά του νομίσματος, μιας και πάντα υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά, βρίσκονται αυτοί που εγκαταλείπουν τα θύματά τους. Δεν έχουν ποτέ ονόματα, σπάνια βγαίνουν τα στοιχεία τους στον «αφρό» μην τύχει και θίξουν ή παραβιάσουν τα προσωπικά τους δεδομένα.. . Με ποιο δικαίωμα όμως αυτοί κόβουν το νήμα της ζωής ενός συνανθρώπου τους; Πώς «βιάζουν» τις ψυχές της οικογένειας του θύματος; Γιατί γκρεμίζουν όνειρα και κυρίως με τι σθένος αφήνουν μια ψυχή εκεί, στη μέση του πουθενά, αβοήθητη; Συνεχίζουν το δρόμο τους με «ελαφρά τη καρδία» κρατώντας το δίπλωμα οδήγησης, έχοντας οικογένειες που τους φροντίζουν και εννοείται ότι βρίσκουν τον τρόπο τους στις υπηρεσίες ενώ το απαλό χέρι της Δικαιοσύνης τούς προστατεύει χωρίς καμιά ουσιαστική επίπτωση. (Αθάνατη Ελλάδα μου!!! Σ’αγαπώ, σε τιμώ και ας με πληγώνεις... Και σκεφτείτε ότι είναι η μητέρα της δικαιοσύνης ... Τραγική ειρωνεία ε;)
Έχετε αναρωτηθεί ποια είναι τα αίτια της εγκατάλειψης και τι μας οδηγεί στο να αφήσουμε αβοήθητο το θύμα μας; Κάποιοι πιθανοί λόγοι είναι και οι παρακάτω:
1...Απουσία διπλώματος,ασφάλειας,άδειας κυκλοφορίας και γενικά επίσημων εγγράφων
2...Οδηγούμε υπό την επήρεια αλκοόλ
3...Πιάνουμε το τιμόνι υπό την επήρεια ναρκωτικών/ παραισθησιογόνων ουσιών
4...Ανήλικος
5...Αλλοδαπός
6...Ποινικά διωκόμενος-αναζητούμενος
7...Σοκ από το συμβάν (κυρίως γυναίκες)
Το ΕΚΑΒ δέχεται σχεδόν καθημερινά κλήσεις για παρασυρόμενα κυρίως άτομα αλλά και μοτοσυκλετιστές, οι οποίοι εγκαταλείφθηκαν από τους εμπλεκόμενους στο ατύχημα "φαντάσματα οδηγούς"...
Μεγάλο ποσοστό των δραστών, μετά το ατύχημα και την έλευση του αυτοφώρου, εμφανίζονται μόνοι τους στην Αστυνομία για να δείξουν καλό πρόσωπο απέναντι στην δικαιοσύνη αλλά και να έχουν ξεμεθύσει ή να έχουν προμηθευτεί τα απαραίτητα έγγραφα που τους έλειπαν- κυρίως το ασφαλιστήριο που δεν είχαν γιατί κυκλοφορούσαν με ανασφάλιστο αυτοκίνητο.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΛ.ΑΣ. υπάρχουν αναλυτικά στατιστικά στοιχεία για το είδος και τις αιτίες των τροχαίων. Με μια ματιά στους πίνακες του 2011 και του 2012, διαπιστώνουμε ότι πάνω από το 50% των αιτιών πρόκλησης θανάτου οφείλονται στην «οδική συμπεριφορά», δηλαδή μέθη κ.λπ., όπως αναγράφεται. Όσο για το κ.λπ. της οδικής συμπεριφοράς, ασφαλώς είναι η χρήση κινητού, η επιθετική οδήγηση κ.ά. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους (και λόγο ψεύδους ουκ έχουν) ! Πάνω από 1.000 ως 2.000 νεκροί το χρόνο και πάνω από το 50% από αιτίες «alcohol free». Οι υπόλοιποι σκοτώνονται από παραβίαση κόκκινου, υπερβολική ταχύτητα, αντικανονική προσπέραση και άλλα ευγενή οδικά ελληνικά χαρίσματα-ας είμαστε και πρωτοπόροι σε κάτι και εμείς ντε!
Αν, τώρα, νομίζει κανείς ότι το δράμα των οικογενειών των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων τελειώνει εδώ, πλανάται πλάνην οικτρά. Το δράμα συνεχίζεται για πολλά χρόνια- τα καλά ή μήπως τα κακώς κείμενα της δικαιοσύνης που λέγαμε πιο πριν; Παράλληλα με τη βαριά οδύνη της απώλειας αρχίζει το δράμα της εμπλοκής με τη Δικαιοσύνη, αστική και ποινική. Η δικαστική διερεύνηση κρατάει χρόνια και συχνότατα φτάνει στα όρια της παραγραφής με τις οικογένειες εξουθενωμένες.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΛ.ΑΣ. υπάρχουν αναλυτικά στατιστικά στοιχεία για το είδος και τις αιτίες των τροχαίων. Με μια ματιά στους πίνακες του 2011 και του 2012, διαπιστώνουμε ότι πάνω από το 50% των αιτιών πρόκλησης θανάτου οφείλονται στην «οδική συμπεριφορά», δηλαδή μέθη κ.λπ., όπως αναγράφεται. Όσο για το κ.λπ. της οδικής συμπεριφοράς, ασφαλώς είναι η χρήση κινητού, η επιθετική οδήγηση κ.ά. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους (και λόγο ψεύδους ουκ έχουν) ! Πάνω από 1.000 ως 2.000 νεκροί το χρόνο και πάνω από το 50% από αιτίες «alcohol free». Οι υπόλοιποι σκοτώνονται από παραβίαση κόκκινου, υπερβολική ταχύτητα, αντικανονική προσπέραση και άλλα ευγενή οδικά ελληνικά χαρίσματα-ας είμαστε και πρωτοπόροι σε κάτι και εμείς ντε!
Αν, τώρα, νομίζει κανείς ότι το δράμα των οικογενειών των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων τελειώνει εδώ, πλανάται πλάνην οικτρά. Το δράμα συνεχίζεται για πολλά χρόνια- τα καλά ή μήπως τα κακώς κείμενα της δικαιοσύνης που λέγαμε πιο πριν; Παράλληλα με τη βαριά οδύνη της απώλειας αρχίζει το δράμα της εμπλοκής με τη Δικαιοσύνη, αστική και ποινική. Η δικαστική διερεύνηση κρατάει χρόνια και συχνότατα φτάνει στα όρια της παραγραφής με τις οικογένειες εξουθενωμένες.
Μαρτυρία από το τροχαίο:
"Πολλές φορές εκεί, Τροίας και Πατησίων, έχω οπισθοχωρήσει επειδή κάποιος παρ’ ολίγον να μας πατήσει. Χθες το πρωί πήγαινα στην εφημερίδα, συμπτωματικά ήμουν μόνη. Βρισκόμουν στην επόμενη γωνία και ομολογώ ότι δεν κατάλαβα αμέσως τι έγινε. Ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω από τη μάνα και το κορίτσι. Το αγόρι εκσφενδονίστηκε στα δέκα μέτρα. Βρέθηκα κοντά του. Νόμιζα πάντα ότι το αίμα τρέχει σαν το νερό αλλά ήταν πολύ πηχτό- αδιανόητο θέαμα. Δεν μπόρεσα να προσπεράσω την υπόθεση...Θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς. Τα θύματα είχαν την όψη των δικών μου παιδιών.
Τα ασθενοφόρα ήρθαν αμέσως, όπως και η αστυνομία. Είχε μείνει μόνο η τραγική φιγούρα της μάνας στην άσφαλτο. Καθιστή, αμίλητη, ψάχνοντας με το βλέμμα γύρω της. Έμοιαζε χαμένη... Τότε άκουσα ότι ο οδηγός έφυγε. Δυο άτομα είχαν συγκρατήσει τον αριθμό. Το συμβάν μου φάνηκε πιο τραγικό. Αλλά οι εκπλήξεις δε σταματούσαν εκεί. Μάθαμε για τον ποδηλάτη. Ο δράστης, πρώτα χτύπησε ποδηλάτη, τον εγκατέλειψε και για να αποφύγει τις ευθύνες του, γκάζωσε, παραβίασε το κόκκινο και έστειλε στην εντατική ακόμη τρία άτομα. Δεν ξέρω αν είναι μεγάλος πανικός αλλά σίγουρα είναι ανυπέρβλητη γαϊδουριά."
Ο πανικός, συνήθως, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία. Έχουμε σκεφτεί όμως πως με τον πανικό μας αφαιρούμε μια ανθρώπινη ζωή; Έχετε σκεφτεί πως- αν έστω- καλούσαμε το ασθενοφόρο, το θύμα μας θα ζούσε; Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε δευτερόλεπτο, είναι πολύτιμο για τον τραυματία. Η εγκατάλειψη τιμωρείται ως πλημμέλημα... Οι τύψεις όμως; Ποιος μπορεί να εξιλεωθεί από τις τύψεις;
Μια στιγμή απροσεξίας, μια στιγμή βλακείας, ένας δήθεν πανικός και αυτό ήταν πάει... Αφαιρούμε μια ανθρώπινη ζωή...Κάποιοι λένε "έλα μωρέ σιγά τα αίματα"-οι αυτοθεωρούμενοι «ψύχραιμοι» της υπόθεσης ή μήπως απλά ψυχροί;
Έχουμε σκεφτεί πως αυτό αύριο, μεθαύριο, μπορεί να συμβεί και σε εμάς; Μήπως κωφεύουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Ή προτιμάτε το ότι εθελοτυφλούμε; Και αν τα θύματα ήταν παιδιά; Τα δικά μας παιδιά. Τα δικά σας παιδιά. Ναι, όντως αυτή η λεπτομέρεια σοκάρει. Αλλά στο δρόμο, όλα είναι πιθανά...
"Πολλές φορές εκεί, Τροίας και Πατησίων, έχω οπισθοχωρήσει επειδή κάποιος παρ’ ολίγον να μας πατήσει. Χθες το πρωί πήγαινα στην εφημερίδα, συμπτωματικά ήμουν μόνη. Βρισκόμουν στην επόμενη γωνία και ομολογώ ότι δεν κατάλαβα αμέσως τι έγινε. Ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω από τη μάνα και το κορίτσι. Το αγόρι εκσφενδονίστηκε στα δέκα μέτρα. Βρέθηκα κοντά του. Νόμιζα πάντα ότι το αίμα τρέχει σαν το νερό αλλά ήταν πολύ πηχτό- αδιανόητο θέαμα. Δεν μπόρεσα να προσπεράσω την υπόθεση...Θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς. Τα θύματα είχαν την όψη των δικών μου παιδιών.
Τα ασθενοφόρα ήρθαν αμέσως, όπως και η αστυνομία. Είχε μείνει μόνο η τραγική φιγούρα της μάνας στην άσφαλτο. Καθιστή, αμίλητη, ψάχνοντας με το βλέμμα γύρω της. Έμοιαζε χαμένη... Τότε άκουσα ότι ο οδηγός έφυγε. Δυο άτομα είχαν συγκρατήσει τον αριθμό. Το συμβάν μου φάνηκε πιο τραγικό. Αλλά οι εκπλήξεις δε σταματούσαν εκεί. Μάθαμε για τον ποδηλάτη. Ο δράστης, πρώτα χτύπησε ποδηλάτη, τον εγκατέλειψε και για να αποφύγει τις ευθύνες του, γκάζωσε, παραβίασε το κόκκινο και έστειλε στην εντατική ακόμη τρία άτομα. Δεν ξέρω αν είναι μεγάλος πανικός αλλά σίγουρα είναι ανυπέρβλητη γαϊδουριά."
Ο πανικός, συνήθως, χρησιμοποιείται ως δικαιολογία. Έχουμε σκεφτεί όμως πως με τον πανικό μας αφαιρούμε μια ανθρώπινη ζωή; Έχετε σκεφτεί πως- αν έστω- καλούσαμε το ασθενοφόρο, το θύμα μας θα ζούσε; Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε δευτερόλεπτο, είναι πολύτιμο για τον τραυματία. Η εγκατάλειψη τιμωρείται ως πλημμέλημα... Οι τύψεις όμως; Ποιος μπορεί να εξιλεωθεί από τις τύψεις;
Μια στιγμή απροσεξίας, μια στιγμή βλακείας, ένας δήθεν πανικός και αυτό ήταν πάει... Αφαιρούμε μια ανθρώπινη ζωή...Κάποιοι λένε "έλα μωρέ σιγά τα αίματα"-οι αυτοθεωρούμενοι «ψύχραιμοι» της υπόθεσης ή μήπως απλά ψυχροί;
Έχουμε σκεφτεί πως αυτό αύριο, μεθαύριο, μπορεί να συμβεί και σε εμάς; Μήπως κωφεύουμε σε τέτοιες περιπτώσεις; Ή προτιμάτε το ότι εθελοτυφλούμε; Και αν τα θύματα ήταν παιδιά; Τα δικά μας παιδιά. Τα δικά σας παιδιά. Ναι, όντως αυτή η λεπτομέρεια σοκάρει. Αλλά στο δρόμο, όλα είναι πιθανά...
ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου